A note by the publisher

Όπως αναφέρεται και στο άρθρο “Rapid Changes in Travel Trends” στη σελίδα 8 του τεύχους που έχετε στα χέρια σας, η σημαντικότερη τάση σήμερα στην τουριστική βιομηχανία είναι η οικολογική συνείδηση (eco-awareness). Κρατώντας αυτό στο μυαλό μας, έχουμε την τιμή να φιλοξενήσουμε στο editorial την άποψη του γενικού διευθυντή της περιβαλλοντικής οργάνωσης WWF Ελλάδας, Δημήτρη Καραβέλλα, για το μείζον θέμα των καταστροφικών πυρκαγιών που ζήσαμε φέτος.

Για μια ακόμα φορά ζήσαμε τον συνηθισμένο εφιάλτη των περισσότερων καλοκαιριών της τελευταίας εικοσαετίας: την Ελλάδα τυλιγμένη στις φλόγες με τους ανίσχυρους μηχανισμούς πρόληψης και καταστολής να έχουν παραλύσει. Αν και φέτος η κλίμακα της καταστροφής ήταν πρωτοφανής, με απελπιστικές απώλειες ανθρώπινων ζωών και φυσικού πλούτου, το έργο δυστυχώς το έχουμε ξαναδεί.  

Ενώ τα περισσότερα ΜΜΕ και μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας επικέντρωσαν την προσοχή τους στην καταστολή και μίλησαν για ανάγκη αγοράς περισσότερων εναέριων ή επίγειων μέσων πυρόσβεσης, το πρόβλημα ελάχιστα πρέπει να εστιαστεί εκεί. Η προστασία των δασών αφορά τον κύκλο πρόληψη-καταστολή-διαχείριση, ο οποίος εδώ και δεκαετίες αντιμετωπίζεται αποσπασματικά και πάντα εις βάρος του δασικού πλούτου της χώρας. Αντιθέτως, είναι νωπές ακόμα οι μνήμες μας από τις απαράδεκτες κυβερνητικές πρωτοβουλίες για εκ νέου αναθεώρηση του άρθρου 24 του Συντάγματος. Είναι επίσης πολύ πρόσφατη η  τροπολογία που κατέθεσε ο πρώην Υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης για επί της ουσίας νομιμοποίηση αυθαιρέτων στα δάση. Όπως εντελώς αδικαιολόγητη είναι και η καθυστέρηση της ολοκλήρωσης του κτηματολογίου και των δασικών χαρτών, τόσο από την παρούσα κυβέρνηση όσο και από τις προηγούμενες.

Για την επόμενη μέρα, πολλά έχουν ήδη γραφτεί και ειπωθεί. Θα ανακάμψουν οι καμένες περιοχές, τα οικοσυστήματα, οι τοπικές κοινωνίες; Δεν το γνωρίζω. Αυτό όμως που σίγουρα γνωρίζω είναι ότι το μεγαλύτερο συγκριτικό πλεονέκτημα αυτής της χώρας, το φυσικό μας περιβάλλον, το ισοπεδώνουμε με τρομακτικούς ρυθμούς. Τον κρίσιμο φυσικό πόρο που λέγεται φυσικός χώρος, στη χώρα μας το λέμε οικόπεδο. Το δέντρο το αγαπάμε μεν, αλλά και το τσιμέντο μέσα στην καρδιά μας το έχουμε.

Ως εδώ! Ας αποτελέσει αυτή η καταστροφή το έναυσμα για μια άλλη προσέγγιση που βάζει το φυσικό περιβάλλον στο επίκεντρο, αντιλαμβάνεται τα όρια του τόπου μας, καταργεί την εκτός σχεδίου δόμηση, δίνει άλλο ορισμό και χαρακτηριστικά στην τουριστική εξέλιξη της χώρας μας.

Τώρα, όσο ποτέ, ήρθε η ώρα της ευθύνης. Της ευθύνης όλων μας. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να καθίσουμε άλλο στην πολυθρόνα και να μην ανταποκριθούμε. Όπως μας έδειξε το τραγικό αυτό καλοκαίρι, το διακύβευμα είμαστε εμείς οι ίδιοι.