Τώρα με νοιάζει!

Μαθαίνουμε να μετράμε. Χωρίς σωστά στοιχεία δεν μπορούν να ληφθούν οι σωστές αποφάσεις. Οι πολιτικοί, όλα αυτά τα χρόνια, δε μετρούσαν τίποτα. Μόνη εξαίρεση, οι μετρήσεις της κοινής γνώμης. Οι οργανωμένες συντεχνίες θεωρούσαν το μέτρημα επικίνδυνο. Εμείς οι ίδιοι αποφεύγαμε να μετράμε, μήπως και διαταράξουμε τον εικονικό κόσμο μέσα στον οποίο ζούσαμε.

Μαθαίνουμε τη σημασία του να ξοδεύουμε λιγότερα από αυτά που κερδίζουμε. Και δεν αφορά μόνο το κράτος. Πόσοι συμπολίτες μας ζούσαν όλα αυτά τα χρόνια πέραν των δυνατοτήτων τους; Αυτοί, σήμερα, βιώνουν την κρίση με πιο βίαιο τρόπο.

Μαθαίνουμε τη σημασία της αξιολόγησης. Με τον οριζόντιο τρόπο που εφαρμόζονται τα επώδυνα δημοσιονομικά μέτρα καταλαβαίνουμε πως δεν είμαστε όλοι ίδιοι, πως δεν είναι όλα ίδια.

Μαθαίνουμε τη σημασία της αξιοκρατίας. Μια έννοια άγνωστη σε τόσους τομείς που μας αγγίζουν άμεσα.

Μαθαίνουμε τη σημασία της συλλογικότητας. Συνειδητοποιούμε πως η προσωπική μας ευημερία είναι άμεσα συνδεδεμένη με την κατάσταση της χώρας. Ανακαλύπτουμε την έννοια του γενικού συμφέροντος. Εξοργιζόμαστε με τους πολιτικούς που βάζουν το κομματικό συμφέρον πάνω από το συμφέρον του τόπου. Εξοργιζόμαστε με τις συντεχνίες που βάζουν το συμφέρον της ομάδας πάνω από το γενικό συμφέρον.

Μαθαίνουμε τη σημασία της συμμετοχής. Πάντα περιμέναμε από τον άλλον να κάνει κάτι. Πάντα ακολουθούσαμε. Απλά διαπιστώναμε.

Μαθαίνουμε τη σημασία της αξιοπιστίας. Χωρίς εμπιστοσύνη τίποτα δεν μπορεί να λειτουργήσει σωστά.

Αναμφίβολα έχουμε ακόμη πολύ δρόμο μέχρι τα παραπάνω να γίνουν πεποιθήσεις.

Κάτι κινείται όμως. Κάτι αργά αλλάζει.