Η υπομονή εξαντλήθηκε. Το ίδιο και η ανοχή.

Μήνας για γερά νεύρα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ο μήνας που πέρασε.

Όλα είναι στην κόψη του ξυραφιού. Η οικονομία, το πολιτικό σύστημα, η κοινωνική συνοχή. Ποτέ άλλοτε η χώρα μας δεν βρέθηκε τόσο κοντά στη χρεοκοπία.

Γίναμε παρατηρητές άστοχων ενεργειών της πολιτικής μας ηγεσίας και καταστάσεων που μας σμπαράλιασαν τα νεύρα. Καρφωμένοι στις οθόνες των υπολογιστών, διαβάζοντας τα ειδησεογραφικά sites ή στις οθόνες των τηλεοράσεων προσπαθούσαμε να καταλάβουμε, τελικά, θα χρεοκοπήσουμε ή όχι; Κι εκεί που όλα έδειχναν θετικά, ανατροπή και πάλι από την αρχή.

Το πολιτικό μας σύστημα, με σταθερό βηματισμό, μας οδηγεί στην καταστροφή. Κι εμείς είμαστε απλοί παρατηρητές. Συμπαρασύρει και την κοινωνία, η οποία μέσα στα προβλήματά της απλά παρακολουθεί να καίγονται ιστορικά κτήρια στο κέντρο της Αθήνας και να αποσπώνται ανεκτίμητης αξίας εκθέματα από μουσεία και πινακοθήκες. Κι αυτή είναι μόνο η αρχή για την κατακερματισμένη μας, σε πλήρη ακυβερνησία, κοινωνία. Ο κόσμος δείχνει να αγανακτεί με όλα αυτά, χωρίς όμως να ενδιαφέρεται ιδιαιτέρως αν ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη έχει την ευθιξία να υποβάλλει την παραίτησή του, όπως έκανε ο μη ριζωμένος ακόμα στο βαθύ κομματικό σύστημα Υπουργός Πολιτισμού.

Το τραπεζικό μας σύστημα έχει απαξιωθεί και δεν μπορεί να υποστηρίξει ούτε τις υγιείς επιχειρήσεις. Οι ξένοι τραπεζικοί οίκοι στην Ελλάδα λειτουργούν ως τοκογλύφοι, εκμεταλλευόμενοι τις αδυναμίες των επιχειρηματιών. Φυσικά, ο φίλος στις δύσκολες στιγμές φαίνεται.

Η υγιής επιχειρηματικότητα δέχεται βολές από παντού. Οι προμηθευτές ζητάνε πλήρη εξόφληση των τιμολογίων πριν τη διάθεση των αγαθών. Οι επενδύσεις έχουν παγώσει λόγω της αβεβαιότητας. Οι προ-κρατήσεις είναι ανάμνηση παλαιών εποχών.

Οι αποφάσεις λαμβάνονται ακόμα με κριτήριο το πολιτικό κόστος. Ο ιδιωτικός τομέας μετράει ήδη ένα εκατομμύριο ανέργους και τα κόμματα εξουσίας συνεχίζουν να προστατεύουν την «πελατεία» τους. Κοροϊδεύουν τους Έλληνες πολίτες, και όχι μόνο, κρύβοντας την ανεπάρκειά τους πίσω από λόγια. Κι εκεί που ταλαντεύεσαι για το κατά πόσο οι δανειστές μας έχουν ξεπεράσει την κόκκινη γραμμή των αντοχών μας, διαβάζεις ότι προαπαιτούμενο για να προχωρήσει το PSI είναι να «απελευθερωθούν» 25 επαγγέλματα, μεταξύ των οποίων οι Ξεναγοί, οι οδηγοί Τουριστικών οχημάτων κλπ, και αναρωτιέσαι: «Μα αυτά δεν είναι που ανοίγουν εδώ και δυο χρόνια;»

Η υπομονή εξαντλήθηκε. Αναρωτιέμαι αν η επόμενη έκδοση του οδηγού θα μας βρει σε μια άλλη χώρα. Μια χώρα, η οποία για άλλη μια φορά θα έχει πτωχεύσει.

Φτάνει πια. Πόσο πιο χαμηλά θα πρέπει να φτάσουμε;